De Emmaüsschool is een particuliere basisschool in wijk 24 in Bobo Dioulasso. De stichter van de school was de heer Zerbo. Na zijn overlijden rond het jaar 2002 werd de school voortgezet door zijn vrouw. Mevrouw Zerbo heeft er altijd voor willen zorgen dat op de kleine school met zo’n 130 leerlingen ook de kinderen waarvan de familie het schoolgeld niet (helemaal) konden opbrengen, toch naar school konden gaan. Zij vindt dat het naar schoolgaan belangrijk is voor een mens en helpt daarmee het traditionele beeld te doorbreken, waarbij kinderen vaak nog worden ingezet voor huishoudelijk werk. De school werd door deze instelling echter al snel geconfronteerd met financiële problemen, omdat door te weinig betaalde schoolgeld, docenten en huur niet (tijdig) konden worden betaald.
Mevrouw Zerbo en Marlon waren inmiddels goede kennissen geworden, omdat zij als beheerder werkt bij het centrum, waar Marlon het logement voor zijn reizigers regelde. Zij had hem al meermalen gevraagd hulp voor de school te zoeken in Nederland. Deze hulp werd uiteindelijk geboden in de vorm van Belinda Stoffer en Annemieke Cornelissen, twee leerlingen van Marlon en oud-reizigers van Thiosane Travel. Zij organiseerden eerst gezamenlijk en later afzonderlijk van elkaar acties om geld in te zamelen voor de kinderen van de school die hun schoolgeld niet konden betalen en hielpen daarmee niet alleen de kinderen, maar ook de gehele school. 
Op verzoek van Belinda en Annemieke is het schoolproject, dat wordt begeleid door Marlon, bij stichting Hulp Op Maat ondergebracht.
Project Emmaüsschool door Belinda
EN HOE GING HET VERDER….
Na de zeer succesvolle djembé-marathon, waarmee geld ingezameld is voor de basisschool in Bobo-Dioulasso, is er veel tijd gestoken in het vinden van een betrouwbare en controleerbare manier om het geld te doneren aan de school. Dit is gedaan om “misbruik” van de geboden hulp aan de school te voorkomen. Er zouden bijvoorbeeld kinderen opgegeven kunnen worden, waarvoor eigenlijk hulp niet nodig is. In onze Westerse ogen zien heel veel Afrikaanse gezinssituaties eruit als hulpbehoevend, maar voor Afrikaanse begrippen hoeft dat niet zo te zijn. Daarom is er vanuit Stichting HOM de hulp ingeroepen van Sita Keita. Zij is iemand met kennis en ervaring op het gebied van ontwikkelingshulp. Zij wordt vanwege haar expertise door hulporganisaties geraadpleegd en gevraagd om te helpen. Ook is zij niet financieel of emotioneel betrokken bij deze school en kan daardoor objectief te werk gaan. Om met name deze redenen waren wij natuurlijk heel blij, dat zij met ons wilde meedenken en werken aan een controleerbaar systeem voor de basisschool. Het systeem dat hiervoor opgezet is, is dat de school een lijst maakt met namen en adressen van de kinderen, die deze financiële hulp nodig hebben. Met deze lijst gaat Sita langs bij deze kinderen om de thuissituatie te bekijken en een gesprek te voeren met de ouders. Met haar ervaring kan zij heel goed beoordelen of dit gezin echt hulp nodig heeft en het kind zonder steun niet naar school kan gaan.
Nadat dit systeem, waar iedereen achter kon staan, was opgezet, hebben we de school de toezegging gedaan, dat wij in december 2008 de financiële hulp voor 55 kinderen zouden overdragen. Toen wij in december aankwamen, werden we op één van de eerste dagen van ons verblijf in Bobo-Dioulasso voorgesteld aan de betrokkenen bij de school. We maakten kennis met de oprichters van de school, mevrouw Zerbo en haar broer. Ook ontmoeten we de docenten, de voorzitter van de Ouderraad en de vertegenwoordigster van de moeders. Maar het belangrijkste, we zagen de kinderen, waar wij het allemaal voor hebben gedaan, in de klaslokalen zitten en les krijgen! We werden voorgesteld aan de kinderen. Bij het binnenkomen van het lokaal zeiden de kinderen gelijktijdig heel netjes tegen ons ‘Bonjour Madame’ of ‘Bonjour Monsieur’. We kregen in het kort uitgelegd op welke manier de kinderen les krijgen. En we mochten de schriften bekijken van een aantal kinderen. Dit soort contact en de gedachte dat je deze kinderen hebt geholpen, maakt een diepe indruk en geeft een enorm goed gevoel! Bij ons vertrek werd aangegeven dat de kinderen twee weken geen school hadden en we spraken af om na deze korte vakantie terug te komen. Toen de ‘kerstvakantie’ van de leerlingen van de school voorbij was en de lessen weer begonnen, hebben we voor een aantal klassen (de jongste kinderen) een speelmiddag georganiseerd. Samen met de kinderen hebben we spelletjes gedaan, iets wat ze normaal gesproken nooit doen. Naast het voetballen, vielen vooral het frisbeeën en ‘hoofd, schouder, knie en teen lied’ erg in de smaak bij de kinderen. Ze deden vol overgave hieraan mee en het was af en toe dringen wie als eerste bijvoorbeeld met de frisbee mocht gooien. Je kon aan het enthousiasme van de kinderen merken, dat dit voor hen een onvergetelijke middag was. In de laatste week van ons verblijf in Bobo-Dioulasso hebben we opnieuw de school bezocht. Iedereen was weer aanwezig. Van onze kant werd, onder het houden van een aantal toespraken, de financiële hulp toegezegd aan de school. De oprichters en alle betrokken bij de school spraken hun dank uit voor deze hulp. Ze vroegen ons deze dank over te brengen aan iedereen, die hieraan meegeholpen heeft.
Begin juli 2009 hebben we opnieuw de school bezocht. Op het tijdstip dat we in Bobo-Dioulasso waren, hadden de kinderen eigenlijk al vakantie. Echter de betrokkenen bij de school hadden op onze komst gewacht voor het houden van een heel speciale afsluiting van het schooljaar. Deze afsluiting was zo speciaal omdat de twee beste leerlingen van elke klas beloond werden met een kleine verrassing (o.a. bellenblazers, pennen, potloden, schriften) voor hun inzet. Op deze manier willen de docenten de kinderen stimuleren nog meer hun best te doen. Ook ons werd gevraagd aan bepaalde kinderen de verrassing te overhandigen. Om de blijheid in de ogen te zien van die kinderen bij het krijgen van, voor ons zoiets kleins, maakt je stil en zet je aan het denken over onze welvarende situatie en maatschappij. Een aantal kinderen werd ook gevraagd een voordracht voor ons te doen. De mimiek en gebaren waarmee deze kinderen de voordracht deden, was echt geweldig. Het was een buitengewoon genot om naar te kijken. Na deze afsluiting kregen alle aanwezigen een maaltijd van rijst (riz gras) en kip. Ook werd ons een maaltijd aangeboden. Omdat deze gebeurtenis om 9.00 uur ’s ochtends plaatsvond, hebben wij de maaltijd meegenomen en later gedeeld met onze Afrikaanse vrienden thuis. Het was bijzonder en goed om deze speciale afsluiting mee te maken. Het meest waren we echter onder de indruk van de schoolkinderen. Het gaat met hen en de school goed. Fijn te zien dat onze hulp daar een beetje aan meegeholpen heeft.